En acı Ramazan

Hiç bir ay, Ramazan kadar önemli değildir. İlkokul birinci sınıfta başlayan "başarısız oruç tutma teşebbüslerim" öncelik alır. Babamın görevle bulunduğu İskenderun'un o müthiş sıcağında dudaklarım parça parça olmuştu. Asfalt yollara basmak mümkün değildi. Yapışan ayakkabıları zorlukla sökerdim. İlk öğle tatilinde eve geldiğim halimi gören Ataninem benimle pazarlık yaptı. Orucumu taksitlendirdi. 07.00-13.00 ve 14.00 ile iftar arası. Kazık kadar olduktan sonra da epey vukuatım oldu. Bunlardan biri lise dönüşü seyyardan aldığım Malta eriklerini -Yenidünya- yiye yiye gelişim, en gırgırlarındandır.

"Çilingir sofrası"nı sadece Ramazan ve kandillerde kurdurmayan babam bile erik vukuatıma kızmıştı. Eğlencesiyle, üzüntüsüyle pek çok Ramazan'ı geride bıraktık.

Katliam

Bu yılın sultanı daha ilk teravih öncesi ıstıraplı hale geldi. Gazze'deki katliam, yürekleri parçaladı. Allah'ın gücüne gitmesin, bazı Müslüman ülkelerin bunlara seyirci kalması, hatta destek vermesi kahrettirdi. En başta da Suudi Arabistan ve Sisi'nin Mısır'ı.

İslam dünyasının en kutsal emanetlerini bulunduran Riyad Yönetimi'nin iş birlikçiliğine tanık olmak üzücü.

Aslında MOSSAD'la Suudi istihbaratının birlikte çalıştığını bilince, "Ya sabır çekmekten başka bir şey yapamıyoruz". Sonra Medine'de Fahrettin Paşa'yı ve Kanal Harekatı'nda Cemal Paşa'yı arkadan vuranların nesliyle muhatabız. Bunları anımsayınca, şimdi yapılanlar sürpriz olmamalı. İhanet "soya çekim".