Bayram temennisi: Çocuklarımız ölmesin

Türkiye mücadeleden mücadeleye koşuyor. Bir yandan evlatlarımızı terör ve terörle mücadele içinde kaybediyoruz. Evlerinden kopan, koparılan gençler ellerine silah verilerek, aslında birlikte, yan yana yaşayabilecekleri askere, polise saldırıyorlar. Bir evin iki evladı, birbirini vuruyor; ikisini de yitiriyoruz. Biri ülkesini korurken hayatını kaybediyor, öteki kandırılmışlığının bedelini canıyla ödüyor. Her ikisinin de annelerinin gözyaşı dinmiyor.

Kaç ana, evladını kucağına aldığı ilk anda, büyüyünce terörist olur, çok asker-polis öldürür diye dualar eder acaba? Kaçımız çocuğumuzun hendekler kazıp bombalar yapmasından, tuzaklar kurup insan öldürmesinden gurur duyabiliriz. Şiddet emirleri verenler yerlerinde otururken, “dava” savundukları bahanesine sığınırken, “etkisiz hale getirilenler” yine hep gençler değil mi?

Aileler bin bir zorlularla yetiştirdikleri oğullarını, askere gönderdiklerinde, ne yazık ki sadece sağ salim geri dönmesinden başka bir şey dileyemez oldu. Aç mı, tok mu, üşür mü diye düşünmek; ikinci planda kaldı. Evladım büyür, polis olur, hırsızın uğursuzun peşine düşer, ülkenin asayişine katkı verir diye umanlar, terörle mücadeleden sağ çıksın diye dua eder oldu.

Ailelerin gururu, yaşamdan geçsin

Yıllarca en iyi yerlerde okuyan, yokluklara rağmen iyi yerlere gelen, emir veren mevkilere ulaşan kişilerin aileleri, bir gün onları meclisi bombalarken, tanklarla halkın üzerine yürürken, siyasilere suikastlar hazırlarken, sınav soruları çalarken gördüklerine ne hissederler acaba? Daha da ötesi, bir gün en saygı gören makamdayken ertesi gün hapislere düştüğünü görmek hangi anne-babanın yüreğini ezmez.

Yıllardır oğlu asker olduğu için gururlanan birçok aile, ülkeyi dışarıda savunacak çocuk yetiştirdiğini düşünmüş olabilir. Yetişmiş bu insanların ülke içinde ve aynı ülkenin