Kanla yazılan yazı

Size bu yazıyı mürekkeple değil, kanla yazıyorum. Hokkamda katledilen aydınların yaşam suyu var.
Hapisten çıkınca yabancı bir gazeteciden duymuştum: “Türkiye’de yazarlar hiç vazgeçmiyor. Bizim ülkede bunlar olsa insanlar kalemini bırakır.”
Sahiden mahkemede şunu söylemiştim:
“Benim ülkemin aydını, Magosa’da Namık Kemal’in gözlerinden vatanına bakmayı öğrendi. Zekeriya Sertel’in gözünden Bekirağa’da yatmayı, Sabiha Sertel’in gözünden Tan Baskını’nı öğrendi. Benim ülkemin aydını, Nâzım Hikmet’in gözünden sürgünü, Sabahattin Ali’nin gözünden kafası taşla ezilerek öldürülmeyi öğrendi. Aziz Nesin’in gözünden mahkeme mahkeme, hapishane hapishane dolaşmayı, İlhan Selçuk’un gözünden Ziverbey Köşkü’nde işkence görmeyi, Hasan Basri Alp’in gözünden Sansaryan Han’dan aşağı düşmeyi öğrendi. Benim ülkemin aydını Uğur Mumcu’nun gözünden şarapnel parçasıyla ölmeyi, Abdi İpekçi’nin, Çetin Emeç’in, Turan Dursun’un, Musa Anter’in, Hrant Dink’in gözlerinden sırtından vurulup düşmeyi öğrendi. İlhan Erdost’un gözlerinden dövüle dövüle, Metin Altıok’un gözlerinden yanarak ölmeyi öğrendi. Ne kadar çok acı, işkence öğrendi. Bir tek şeyi öğrenemedi benim ülkemin aydını, yenilmeyi öğrenemedi.”
Bugün görülüyor ki bize bildiklerim...