Deniz kıyısında birlikte oturup bir kahve içelim n'olur!

Evin içinde turladık, balkona çıkıp nefes aldık bolca, bahçesi olanlar bahçeden içeri girmedi, sıcaktan bunalanlarımız oldu, Korona'ya sövüp sayanlarımız, ellerini açıp Allah'a dua edenlerimiz. Sonunda mutlu sona ulaştık... Özgürlüğe yani.

Ben neyi özledim biliyor musunuz? Deniz kıyısında bir yerde oturup bir kahve içmeyi, denize uzun uzun bakmayı. Eskiden bunlar öylesine sıradan şeylerdi ki, özleyeceğimizi söylesem bana bir tuhaf bakar, ''vah vah... Sonunda kafayı yedi!'' derdiniz.

Ama yaşam böyle bir şey işte. Bir şeyleri yitirmeden onların önemini anlamıyorsunuz. Bu salgın bize yaşamda her şeyin önemini bir kez daha hatırlattı.