Çıplak sahillerden uzakta, tefekkür iklimine bürünmek "Bir Yaz Örtüsü..."

Duvağı yeni açılan bir gelinin yüzündeki o masum ve utangaç gülümseme gibi penceremden odama sızan Güneş, içimde kelebekler uçururken; sehpanın üzerinde yarım kalmış kahvemi de ısıtmaya yetiyordu. Kışın, tıpkı bir gelin duvağı gibi toprağı örten kar, artık kalkmış ve toprak bahar yağmurlarıyla iyice beslenmiş halde. Toprağa, daha yakınım artık ve toprakla, samimi bir temas içindeyim.

Benim için Güneş ve toprağın birebir muhabbetine şahit olmak, muhteşem bir duygu. Yürümeyi çok seviyor oluşum bu yüzden. Çünkü, ten besininden ziyade; ruhumu besleyen tarafıyla ilgileniyorum Güneş’in. Toprakla, Güneş’in arasındaki muhabbet, besliyor beni. Aradığım sıcaklığı, Güneş’te; özleyişi ise, toprakta buluyorum. Benim için Yaz; insanı, baştan ayağa onaran bir mevsim… İçimde, kıştan kalma buzların eridiği bir mevsimdeyim ve yine içimde biriken kalabalıklardan tenhaya çıkmak üzere bir yol bulabildiğim giz mevsimindeyim…

Yaz mevsiminde haliyle piyasaların da içi ısınıyor. İçi ısınmak dedimse, bunun masumane bir durum olduğunu düşünmeyin çünkü bu sıcaklığın kökeninde; tamamen çıkar ilişkisine dayalı, temeli çürük bir ideoloji yatıyor. Kadınları etkilemek uğruna, türlü rekabete girenler sebebiyle, yaz ayları yalnızca; moda, deniz, plaj, eğlence ve lüks otellerin palmiye ağaçları gölgesinde, tüketilmek üzere tasarlanıyor. Netice itibariyle, yalnızca maddi bir kazanımın söz konusu olduğu ve gitgide mahiyetinden uzaklaşıldığı, bir çöl mevsimi kalıyor elimizde. Ama benim için yaz; olağanca hikmetiyle, bir rahmet mevsimi olmaya devam ediyor.

Bugün yine göğün, tüm güzelliği yerinde. Mavi gerdanında takılı bir gerdanlık gibi, göz kamaştırıyor Güneş. Civan perçemlerinden dökülen şebnemlerle, serinliyor ruhum. Olana, olmayana, naçar kalınana meydan okurcasına ters açılıyor laleler. Sabahın ilk sıcaklığından beslenirken, Begonyalar; bense, büyük hayallere dalıyorum. Çam ağaçlarının gölgesinde yürürken, büyük düşünmenin bedeli olsa gerek ki; arada bir başıma düşen kozalaklarla adeta gerçeğin perdesi aralanıyor. Ve sağ tarafımda toprağın dokusunu renkleriyle süslemiş, Güller gülüyor yüzüme “Daha yolculuk bitmedi!” dercesine.

İçimde yaptığım hesapların, hayata uymayışıyla sükut-u hayale uğrasam da; kabul görmemiş onlarca davranışımın, keskin yanlarını törpülüyorum. Yol, bir hayli uzuyor. Kaderden yana rızanın ehemmiyetiyle, ayaklarım yere daha sıkı basıyor ve “yolda yaşanan her şey yolcunun imtihanıdır.” derken biraz afallasam da rıza makamında bülbüllerin ahenkli ötüşlerini duyumsuyor kalbim. Kimseler hissetmese de, farkındayım; gözlerimde biriken neşenin, ruhumdaki filizleri nasıl büyüttüğünün. Bu vesileyle kendime, her daim ferasetli olmam gerektiğini hatırlatıyorum. Çünkü, yürüyebilmem için; uyanık olmaya sağ ve salim kalmaya ihtiyacım var. Ben bir kadınım. Kalbi, fesleğen dokunuşuyla kokular salan bir kadın!

Güneş, tüm görkemiyle gök kubbede süzülürken; behice yüzlü bir kadın kadar da naif dokunuyordu fikirlerime. Yağmur getirmeyen rüzgarlar gibi, hırçınlığına şahit olmadım hiç. Hani demiştim ya; sadece bir beden besini değil ruha şifa veren bir yanı da vardır Güneş’ in, diye. İşte bu sebeple, bedenimin açıkta bıraktığım tek yanı düşüncelerim oluşundan, mesrurum. Böyle düşünmem, kimilerine dert olsa da; bana derman olduğu, aşikâr. Çünkü, sakınıyorum kendimi. Korkumun değil, inancımın gereği olarak sakınıyorum. Güneş’ gören her çiçek, farklı açılıyor nihayetinde. Ben de fikirlerimin üzerini örtmüyor; bilakis şimdi olduğu gibi, onları büyüterek yürütüyorum.