Burası dünya! Burada, nefsi terfi etmeyenin; nesli terbiye olmaz!

Sabırla nefsin belini bük. O alçaktır, kötüdür, iyilik etmeye gelmez ona!   

(Mesnevi.III/ 2979)

Burası dünya, burası sabır yuvası; burası nefsin cenk meydanı... Emniyetli bir yolculuk için hissi kablel vuku şart... Tehlikenin nereden geleceğini, hangi gidişin kurtuluşa çıkacağını, hangi iklimin zemheri de üşütmeyeceğini anlamak elzem. Burası dünya, burada makam ve mevkide terakki edilirken; manen irtifa kaybetmeye de elverişli kaygan bir zemin.

Kalender meşrep olmak zamanı; yani dünya ve içindekilerde gözü olmamak… Yaşam, kul olabilmek için verilmiş bir fırsat... Dünyanın tüm cazibesiyle “hey telek” hitabına karşın, nefisle mücadele yolunda büyük cihada niyetlenerek “la havle” diyebilmek zamanı... Ama sade bir dille değil candan, ciğerden bir “La Havle!”

İnsan, kendinden mesul olduğu kadar; anne ve babasından, akran ve akrabasından, eşinden ve evladından da mesuldür. Kişi hangi mevkide olursa olsun bağlı olduğu kurumun karakterini temsil eder... Liyakat diye bir terim vardır. Liyakat; çalışılan ve mensubu olunan kurumların erdemlerini hakkıyla temsil edebilme yetisidir. Hususi davranışlarının, umumi sonuçlar doğuracağının bilinciyle çalışma ahlakını zedeleyecek ve o kuruma söz getirecek her hal ve tavırdan kişi kendini bertaraf edebilmeli…

İslam ile şereflenmiş olmak ne büyük bir liyakat ister, üzerinde düşünelim. Düşünelim ki, fıtratımıza serpilmiş İslam tohumunu besleyip büyütelim. Evvela, kendi kökünü sağlam tutmayı öğrenmeli insan ve temsil ettiği dinin emrince kulluğun meyvesini verebilmeli... Öyle ya; hazmedilmemiş ve anlaşılamamış her sıfat insanı tökezletir ve yolundan alıkoyar.