Sömürü düzeni, Orta Doğu ve BİZ

İnsanlık medeniyetinin bir parçası olduğumuzu unuttuk mu ya da unutmakta mıyız?
Bu bir süreç olsa gerek; yavaş yavaş, sindirerek, geri dönüşü günbegün yitirerek…
Kimiz biz? İnsanlığın ve onun tarihinin bir parçası…
Başka kültürlerle, dillerle, düşünüşlerle iç içe yaşayarak var olduk; alışveriş halinde… Kâh öğrendik, kâh öğrettik; kavga ettik, barıştık… Medeniyetlerden bir medeniyet olduk.
Alabildiğine geniş, büyük bir bahçe misali düşünelim medeniyeti…
Medeniyet bahçesi; içinde koşuşanlar, durup düşünenler, tartışanlar; yazanı, çizeni…
Peki, şimdilerde neresindeyiz biz bu medeniyet bahçesinin? Bir köşesine sindik, kuytularda boğulmak üzereyiz!
Ha belki sesimiz hâlâ işitiliyor dışarıdan ama bir imdattan ziyade bir haykırma, bir azarlama! Belki de yitip gitme korkusunun verdiği bir hırçınlık, biraz da ukalalıkla karışık!
Uzun lafın kısası, kapandık içimize. Öteleri görmez olduk, dünya bizim etrafımızda döner oldu; sanki başkaları yok, sadece biz varız; en önemli olan biziz, bizim çıkarlarımız, bizim kaygılarımız!
Psikologlar bu toplumsal ruh haline ne ad verir, nasıl tanımlar bilemiyorum fakat hayırlı olmadığı açık. Bolca ötekimiz oldu, üst akıl, düşman ülkeler vs. Geçmişin tüm yükünü sırtımıza aldık, sahiplendik, bekamızı ve iktidarımızı şahsımıza ait olmayan başarılara bağladık, bunlarla övündük, bolca hamaset yaptık. Dövüşe hazırlanan horoz misali yüreklerimizi kabarttık. Öyle görünüyor ki bunlar daha devam edecek.

Peki, neden böyle olduk?
Neden içimize kapandık, görmez olduk etrafımızı?
Neden kalın kalın sınırlar ördük?
Ne zaman hatırlayacağız kendi coğrafyamızı, kendi insanımızı, baş başa kaldıkları sömürüyü, hem de özgürlük, eşitlik, kardeşlik pahasına?