Ben onların cemaatinden değilim!

Fran­sız fi­lo­zof Hen­ri Berg­so­n’­un “Gül­me­” ki­ta­bın­da şöy­le bir an­la­tı ge­çer:
“Her­ke­sin ağ­la­dı­ğı bir va­az­da bu­lu­nan ada­ma, ni­çin ağ­la­ma­dı­ğı so­rul­du­ğu za­man:
- ‘Ben on­la­rın ce­ma­atin­den de­ği­lim ki!’ ce­va­bı­nı ver­miş.”
Ve şöy­le di­yor Berg­son: “Ağ­la­ma için söy­le­nen bu söz, gül­me için söy­le­nir­se da­ha doğ­ru olur.”
Ce­ma­at­çi yak­la­şım­la­rın ve ide­olo­jik tu­tum ser­gi­le­yen­le­rin za­af­la­rı­nı an­la­tan bu tes­pit fev­ka­la­de önem­li­dir. Bu du­rum, ki­şi­nin öte­ki­ne kar­şı sa­ğır ve dil­siz kal­ma­sı de­mek­tir. Ya­ni, yek­di­ğe­ri­nin; acı­sı­nı, se­vin­ci­ni duy­gu­suz­ca, taş mi­sa­li sey­ret­me ha­li­dir. Baş­ka­la­rı­nın ey­lem­le­ri­ni, dü­şün­ce­le­ri­ni hat­ta tüm dün­ya­sı­nı an­lam­sız bul­ma ve onu hiç ye­ri­ne koy­ma ha­li­dir.
Hâl­bu­ki in­san ken­di­ni, öte­ki­ne aç­tı­ğı müd­det­çe ta­nır. Bu da de­mek­tir ki öte­ki­leş­ti­ren­ler ve in­san­lar ara­sın­da cep­he­ler açan­lar, as­lın­da ken­di­le­ri­ni de ta­nı­ma­mak­ta­dır­lar.

KI­SIR PO­Lİ­TİK TAR­TIŞ­MA­LAR