Düğün Gibi

Vatan sevgisini yitirmiş, herhangi bir aidiyeti kalmamışlar bir kenara ... Büyük bir şaşkınlıkla izlemekle beraber, öğretilmiş, hatta ezberletilmiş bir kinle davrananlar bir kenara…

15 Temmuz birlik ve beraberliğini,  eskiden şehirden kasabalarımıza tatile gittiğimiz zamanlarda nadiren tanık olduğumuz düğünlere benzettim desem yalan olmaz.

 Yediden yetmişe herkes o düğünlerin doğal davetlisi olurdu. Şehirden tatile gitmiş olan bizler bu hurracı eğlenceye karşı biraz mızmız bir kibirle katılsak ta, yörenin yerlileri bu izdihamı çok tabii bulur ve bir bakıma mutlu denilebilecek mahşerin provasını soğukkanlılıkla karşılarlardı. Hatta gelin sandalye üzerine çıkarılırdı ve herkes ona hayranlıkla bakardı. Şimdi o gelin: vatan…Bayrak duvaklı, rüzgar saçlı bir güzellik…

 Son günlerde vatan, vatan dememiz ve bu düşkünlüğümüz; herkes nasıl diliyorsa yaşasın diye kimseden sakınmadığımız vatanımızı az kalsın kaybedecek olmamızdan kaynaklanıyor.

 15 Temmuz'da bir çağ saklandığını bilemezdik. Bu yaşadığımız; uzun vadeye, çağlara yayılan Kurtuluş savaşının büyük yankı bulmuş güncellemelerinden biri. Yakalanmış dirlikler var. Şehitlerin ömrü, vatanın ömrüyle bir kalanların ömrünü de katladı. Anadolu onlarla bir daha ölümsüzleşti. Bağımsızlık düğünü bu düğün. Bayrak kan. Yanak al. Kalp ateş. Eh üstünde yıldızı, ayı. Rüzgâr maşuk. Bu yerinde durmayan, ele avuca sığmayan rüzgâr, al bayrağı bâşının tacı yapıyor. Aşk; hem muharrik bir coşku, hem kararlı bir duruş olabiliyor. Düşünülmesi, emek verilmesi gereken bir bağlılığa dönüşüyor.

Madem ki vatan sevgimiz yeniden hayat buldu, dirilen herkes birbirinin kalbini yurt edinse ya. Gönül toprağını taş ile, diken ile, gül ile çekse çevirse bahçe edinse... Şu bayrağınki gibi her rüzgar, hep eseceği yeri bulsa, eseceği yerde dursa. Duracağı yerde boşa esmese ya...