Benimki iyi bir insandı ama iyi bir baba değildi

Hayatımıza nereden, nasıl girdin?

- 15 yaşından beri sokak müzisyeniyim. Şimdi de 21’im. Kalbim, hâlâ sokakta. Kendimi en iyi hissettiğim yer...

İsmini duyunca gençlerin gözleri parlıyor...

- Çünkü ayna gibiyim, bende kendilerini görüyorlar. “Gülün” yazıyor benim aynamda, “Kendiniz gibi olun, olduğunuzdan farklı görünmeyin!”

Gerçekten de kendin gibisin. Nasıl böyle kalabildin?

- Önce bunun bir meziyet olduğunu kavrayacak bir bilince sahip olmak gerekiyor. Ben işte bunu sokakta öğrendim. Yaptığımız ne olursa olsun, bir duygu geçirmemiz gerekiyor insanlara. Geriye kalan hep duygu oluyor. Hayat da öyle aslında. Ölüyoruz, yok oluyoruz. Bizi hatırlayanlara, bizden bir duygu geçiyor. Hissiyat her şey. Müzikte de öyle. Yıllar sonra bir Cem Karaca, Moğollar, Barış Manço plağı dinlediğimizde, oradaki bir solo bizi bizden alır. Neden? Çünkü samimi ve sahicidir. Bence bu dünyaya bir şey bırakmak istiyorsak, sahici ve samimi olmamız gerekiyor.