Orgeneral Akar neden hedefte?

- 15 Temmuz’da karşılaştığımız darbe teşebbüsünün nasıl pişirildiğini merak edenler için, bu teşebbüsten 22 gün önce, 23 Haziran 2016’da yayınlanmış yazımı tekrar veriyorum. Tarihe not düşmek için son kelimeye dikkatinizi rica ederim. (A.Z.)

Aslında, Soğuk Savaş yıllarının “bizim çocuklar” grubundan olsaydı, hiç de hedefte olmayacaktı, çünkü, Genelkurmay Başkanı Orgeneral Hulusi Akar ve kuvvet komutanlarına dönük “algı operasyonu”nun perde arkasında “meşru siyasi otoriteye” neden, silahın namlusunu göstermedikleri gibi anti-demokratik hevesler/düşünceler var!..

Çıkış noktası nettir: ABD, Erdoğan kadar Akar’ı da sevmiyor!..

Neden sevsin, en basit/kağıt üstünde bir analizle, Amerikan ordusunun, Suriye-Irak coğrafyasında açıkça ittifak yaptığı bir terör örgütünün, aynı coğrafyada kullanılması planlanan yaklaşık 8 bin silahlı adamını “etkisiz hale getirdi...”

Suriye Savaşı’nı, hendekler/barikatlar/tuzaklı saldırılarla Türkiye içine taşıma hevesi, bir de bölgesel sivil ayaklanmayı hedefliyordu, TSK, meşru siyasi otoritenin talimatları doğrultusunda çalıştı, sivil siyasetle aynı “güvenlik tehditi” algılamasında buluştu ve 10 aylık zorlu bir mücadeleyle bütün bu planları boşa çıkardı...

Amerika neden sevsin Orgeneral Akar ve silah arkadaşlarını?..

Bu işler, öyle, Vekalet Savaşı’nın algı operasyonları etkisi altında kalıp, sokaklara dökülerek, “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” diye bağırmakla olmuyor, Mustafa Kemal’in gerçek askerlerini, Türkiye, emperyalizmin üzerine bölgesel/küresel strateji doğrultusunda saldırttığı piyon bir örgüte karşı kararlı mücadelede gördü!..

Emperyalizmin açık itirafı

Amerikan düşünce kuruluşlarındaki “neo-con/İsrail lobisi”nin önde gelen isimlerinden (George W. Bush dönemi Başkan Yardımcısı Dick Cheney’in güvenlik başdanışman yardımcısıydı) John Hannah’ın Foreign Policy’de “Erdoğan gibi bir sorunu nasıl çözebilirsiniz” başlığıyla yer alan “sözde” analiz, aslında bir itiraftır. Yazı, Erdoğan’ın, Türkiye için askerlerle birlikte belirlediği ulusal güvenlik stratejisi ve söylemlerinin Washington’daki güçlü bir lobiyi nasıl rahatsız ettiğini göstermesi bakımından önemlidir.