Neden olsun ki?

Tekerlek kırıldıktan sonra yol gösteren çok olurmuş. Her seçimden sonra da bol bol yol gösteriliyor. 
Bazen bunlar acımasız olabiliyor. 
Örneğin 1 Kasım AKP zaferinden sonra kimileri Selahattin Demirtaş’ın da istifasını istediler, seçmenin kendisini yetersiz bulduğunu öne sürdüler. Oysa, 7 Haziran’dan sonra aynı Demirtaş için neler yazılmıştı. Sayın Demirtaş’ı Türk siyasi hayatının yükselen yıldızı olarak niteleyen az mıydı? 
Bir başkası AKP’nin 1 Kasım öncesinde adaylarını yeniden gözden geçirip yeni isimler çıkardığını, oysa CHP’nin bunu yapamadığını söylüyordu. Oysa önseçimle gelmişti, o CHP’nin beğenilmeyen adayları ve hemen herkes o ön seçimden dolayı CHP’yi ne kadar övmüştü.
Önseçimden çıkmış adaylar, kısa süre içinde kızağa çekilsin de, yerlerine genel merkezin saptadığı daha “uygun” adaylar mı gelsindi? Benzeri Eskişehir’de yapıldı da ne oldu? 
Tekerlek kırıldıktan sonra yol gösterirken biraz daha dikkatli olsak derim.

***

Bir de seçimden zaferle çıkmayı alışkanlık haline getirmiş olan Tayyip Erdoğan’a yol gösterenler var. 
Bunların kimilerinde, “sen iyi çocuksun yapmazsın” yollu pedagojik yöntemi benimsemiş bir üslup var. 
Onlar da Tayyip Erdoğan’ı toplumun tümünü kucaklamaya çağırıyorlar. 
Tayyip Bey, bana kalırsa, bu çağrılara içinden kıs kıs gülüyor. 
Tayyip Bey’in amacı iktidar olduğuna ve şimdiye kadar da iktidarı hep kucaklayıcı değil, dışlayıcı politikalarla elde ettiğine ve elde tuttuğuna göre, şimdi neden bindiği dalı kesip de ötekileştiricilikten, dışlayıcılıktan, hot zottan vazgeçsin ki?