Korku dağları bekler

Seçimlerin dürüst ve olağan koşullarda geçmediğini, sandığa gitmeden önce yazdığımı, bunu bir mazeret olarak ileri sürmediğimi belirtmek için bir kez daha vurgulamalıyım. 
Korkuyu manipüle etmek Machiavelli’den beri siyasetin ana unsurlarından biridir ve elhak, Tayyip Bey hem korkuyu, hem gerginliği jonglör ustalığıyla tek elinde çevirmekte pek mahirdir. 
Bu defa da öyle oldu; kazılan hendekler, artan saldırılar, havaya uçurulan araçlar, yüzlerce kişiyi öldüren canlı bombalar derken, bir dehşet havası sarmıştı ki etrafı sorma gitsin!.. Toz duman dağılınca, sislerin arasından parlayıp çıkan, bu havayı iyi kullanan Tayyip Bey oldu. 
Bu seçim kampanyasının tek farkı, hep varlığıyla ağırlığını koyan, Tayyip Bey’in bu kez yokluğuyla pek ortada görülmeden kendini hissettirmesi ve ikide bir “ben... ben!” demekten vazgeçerek, biraz geri çekilmesidir. Belki yokluk demek biraz aşırı olur. Tayyip Bey kendini hem çerçevenin içinde tutmazken, fırsat geldikçe de, “ben buradayım ha!” diye hatırlatmaktan geri de kalmıyordu. 
Seçimler, AKP’nin kimsenin beklemediği kadar büyük zaferiyle sonuçlandı. 
Burada tartışılan tek konu, zafer puanlarının pek ortada görünmeyen Tayyip Bey’in mi, yoksa 1 Kasım’ın önde görünen kişisi Davutoğlu’nun mu hanesine yazılacağıdır. Şimdiye dek yaşadıklarımız baskın kişiliğiyle Tayyip Bey’in iktidar çekişmesinde yine üste çıkacağıdır.