Kahreden sevgi...

Salı günü bu köşede “Sevgililer Günü”nün önemini vurgularken, sevgiye ne kadar çok ihtiyacımız olduğunu anlatmaya çalışmıştım.
Dün telefonum çaldı. Arayan söylediklerime, yazdıklarıma hep tersten yaklaşan, ama düşüncelerini hep de haksız bulamadığım bir dostumdu.
-Yine coşmuş, taşmışsın, dedi ve ekledi:
-Sevgi sevgi diyorsun ama şirazesinden çıkmış, dayatmacı nefret toplumlarında, sevgiye de dikkat etmek gerek, çünkü o da sonunda kahredici hale dönüşüyor.
-Amma da yaptın ha! Sevgi mi kahredecekmiş! dedim
-Ne şaşırıyorsun? Şu vatan sevgimize, Allah aşkımıza bak! O sevgilerimiz yüzünden insanları eziyor, kahrediyor öldürüyoruz.

*** Sonra aldı sazı eline:
“Allah aşkı, inancının çok geliştiğinden emin olanların, diğerlerini de dinin ve gerçeğin yoluna çağırmakla yetinmeyip, aynı zamanda onları kendileri gibi inanmaya, davranmaya ve yaşamaya zorlamakla kendilerini yükümlü hissetmelerine yol açıyor. Böyle olunca da, insanları bütün demokrasilerde olduğu üzere, inanışlarında serbest bırakmak, kendi inançlarımızı onlara zorla dayatmamak ilkesi ayaklar altına alınıyor, kimileri kul ile Allah arasına girip, Allah aşkına kula emirler yağdırıyorlar.
Dini duygularının çok gelişmiş olduğunu düşünenler Allah aşkı adına ona buna fetva veriyor ve bu fetvalara uygun davranmadığını düşündüklerini cezalandırıyorlar. Bu hikmeti kendinden menkul dayatmacı fetvacıların en çarpıcı örneğini geçenlerde RTÜK’ün bir dizide “Allah Baba” deyiminin kullanılması üzerine ceza kesmesinde görmedik mi?
Sol elle yemek yemenin günah olduğunu ileri sürmekten çekinmeyen, içki içenleri engelleyerek kendi...