Olmaz deme! Burası Türkiye...

Son zamanlarda sıkça olduğu gibi bu kez de uzun uzun karşılıklı sessiz oturduk. Sessizliği o bozdu: 
- Bakalım, daha neler göreceğiz? 
Sinirlenmiştim: 
- Şimdiye kadar gördüklerin yetmiyor mu? Daha ne olsun! 
Sonra düşündüm. Kaç kez “daha beteri olmaz” deyip de daha ne beterlerini görmüştük. 
Son olarak perşembe günkü Cumhuriyet’i okurken kapıldım aynı duyguya. 
Olay şu: 
Ankara’da İgilizce öğretmenliği yapan T.E.’nin geçenlerde kapısı çalınmış, açmış, gelen yönetici kendisini uyarmış: 
- Sizden şikâyet var. 
Açıklamış: 
- Gözetleyenler şikâyet ettiler, ev içinde şortla geziyormuşsunuz. Perdeleri kapatın!
Yönetici iyi niyetini vurgulamayı da ihmal etmemiş: 
-Sizin iyiliğiniz için uyarıyorum. 
Olay tüyler ürpertici, bir kadının evi belli ki sistematik biçimde gözetleniyor ve özel yaşamının dokunulmazlığına tecavüz edilen kişi şikâyetçi olacağı yerde, yavuz hırsız ev sahibini bastırır misali, gözetleyerek özel yaşamın dokunulmazlığını ihlal edenler şikâyetçi oluyorlar. 
Ve “Herkes dilediği gibi giyinsin! Kimsenin başörtüsüne kıyafetine karışma!”sloganıyla açılan dönem, kendi evinde şortla gezenlerin baskı altına alınmasına varıyor. 
Özel yaşamın ihlali serbest oluyor, evde şortla gezmek şikâyet konusu haline geliyor. 
Normal toplumlarda şikâyetçi olması gerekenler şikâyet edilip uyarılıyor.

***

Garip bir durum, davacı olması gerekenler davalı, davalı olması gerekenler davacı. 
Türkiye artık her alanda böyledir, çağdaş uygar dünyada serbest olan her şey yasaktır, yasak olan her şey ise serbest. 
Çağdaş uygarlığı yakalayıp geçme iddiasıyla yola çıkan Cumhuriyetin yüzüncü yılına varmadan, çağdaş uygarlığın tersi olduk. 
Bir ülkede vatandaşlara “yasamayı eleştirme, yargının bağımlılığına karışma, yürütmeden şekvacı olma, konuşma, muhalefet etme, iktidara biat etmekten geri durma” telkininde bulunuluyor, bu yönde iktidar ve/veya toplum tarafından yaptırım uygulanıyorsa orada demokrasi yok demektir. 
Demokrasi olmayan otoriter toplumlarda yaşamak zordur.