Ustaların çıraklığa özlemi nedendir?

"Hohlaya hohlaya buz dağını erittik, şimdi ortalık bataklığa döndü".

Resmi ideolojinin dindarlar üstündeki baskısı gevşetildikten sonra ortaya çıkan şey; Necip Fazıl'a kötü görünmüştü. Yukarıdaki yakınmasını Ahmet Taşgetiren, köşesinde yorumluyordu geçen.

Buz dağı, daha kötü olsun diye eritilmemişti. Yanlış olduğu için eritilmişti. Ortaya çıkan bataklıktan da kendisi sorumluydu, niye eritenler olsun!

Bugünleri, dün doğurur. Ama dün de önceki günün sonucu değil mi?

Altın çağ, nedense hep geridedir. Mutluluğu; hatıralarda, arkada bıraktığımız zamanlarda kaldı sanırız.

Marcel Proust, 'hayat ileri doğru yaşanır ama geriye doğru anlaşılır' yaklaşımıyla koca bir otobiyografik roman yazdı. "Kayıp Zamanın İzinde", 7 cilt boyunca özlemle geçmişi yakalamaya koşuyor.

Kaybettiklerimizin değerini hep sonradan anlamak doğamızdansa, zaman avuçlarımızın arasından kayıp giderken bundan kaçış yoksa... Kaybedeceklerimizin kıymetini, onlar elimizdeyken bilmek imkansızdır zaten. Gelen de daima gideni aratacak demektir.

Mevcut iktidarın alternatifi, bundan mı yok?

Bugünkü iktidarı alternatifsiz kılan kural, kendisi için geçerli olmuyor bu durumda. Geçmiş ve gelecek iktidarlar arasında bir tek kendisi mi eskiyi aratmıyor, diğer hepsi aratmaya mahkum mu!

Nazım Hikmet, "en güzel çocuk: henüz büyümedi" diyordu.

Aynı şiirin diğer dizelerindeyse en güzel deniz, henüz gidilmemiş; en güzel günlerimiz, henüz yaşanmamış; sevgiliye en güzel sözlerimiz, henüz söylenmemiş olanlardı.

Yüzünü geleceğe dönerken bile gözünü geçmişten alamamış sanki Nazım.

En tatlı gelecek dahi çocukluk çağı safiyetinin yerini tutamayacağı için mi?

Murathan Mungan açıklamış olabilir: "Yenik düşüyor herşey zamana/Biz büyüdük ve kirlendi dünya".

Büyüyünce büyü de bozuluyor, dünyanın kirli yüzüyle tanışıyoruz.