Zarf zamanı...

Her seferinde önümüze bir zarf atılıyor... 
Bendeniz gibi bilcümle hassas ruh ve zihin, anında üstüne atlıyor. 
“N’ayır!! Turkuaz milli rengimiz olamaz!!” 
“N’olamaz! İdam cezası konamaz!” 
“N’olamaz! 18’indeki çocuktan milletvekili olamaz!”

***

Atılan her adımı alkışlar, söylenen her lafı da zarf sayar/zarf sanar olduk: 
Ama milletin yarısı kuzu, yarısı paranoyak olamaz. 
Ama oluyor. Çünkü meydanlar doluyor. 
Bu arada hapishaneler de doluyor. 
Maksat da zaten belki bu. Tüccar Terzi gibi bedene özel veya kendin pişir kendi ye türünden bir “Hususi Anayasa” pişirmek. 
Tak fişi bitir işi, dedikleri tam da bu. 
Milletin yarısı kuzu kuzu dinliyor. Ortalık alkıştan inliyor. 
Öteki yarısı uyuz oluyor. 
Ama 15 yıldır maksat da hâsıl olup duruyor. 
(Hasılatı ise hiç sormayın!) 
Zarf, mazrufun yani zarftakini gizlemenin bahanesi. 
Öyle ki zarf korkusu yüzünden, “OHAL, 15 Temmuz’un zarfıdır!” diye düşünenler bile var. 
Tehlike büyük... 
“Öl de ölelim!” diyen “meydan ve ekran kuzuları” ile halkın üstüne ölüm yağdıran F-16’ları ve Kobraları düzmece sayan paranoyakların cepheleştiği bir ülke haline geliyoruz. 
Ortada kalanlar sahiden ortada kalmış durumda. 
Elbette atılan zarfların amacı bu olamaz. 
Ama “manzara-ı umumi” bu! 
Haftanın neredeyse her günü, meydanlardan ekranlardan halkın önüne bir zarf! Zarf amaca fazlasıyla hizmet ediyor. Aklıselim sahibi bilcümle vatandaş, yazar çizer gerçek gündemi, asıl yangını bırakıyor zarfa yöneliyor: 
“Seçilme hakkı, on sekiz!
Bugün sünnet yarın Meclis!” 
“Idam yasalaşsa bile geriye yürümez. 
Ossun! Bu sayede gemileri yürütürüz ya!”

***

Zarfçılık başka ülkelerde geçerliliği pek olmayan bir yöntem. Zaten artık Istanbul’da da pek rastlanmıyor. 
İstanbul’da en çok “zarf atılan” semtlerden biri elbette Kasımpaşa değildi. 
Ama en çok zarfçının, Kasımpaşa’dan çıktığı bilinirdi. Tıpkı ortasındaki