Ölüler zannedermiş ki..

Bize mahsus bir hasletmiş gibi geliyor. Genellikle başkalarının işine heveslenip, başkalarının işi üzerinde akıl yürütüyoruz. Lokanta, tamirhane, mağaza, kasap hiç farketmiyor. Çok iyi olması da şart değil.. Yeşillikler içinde bir lokantaya gitti mi yemek gelinceye kadar tahminler yürütülüyor:
-Abi belediyeden kapatmıştır bu arsayı...
-Yok ya, kiralamıştır... 49 yıllık hikâye var ya...
-Ne olacak canım, satın almaktan iyi.. Acaba kimin döneminde yürüttü. Yap üstüne de binayı.. Buranın bina masrafından ne olacak ki.. Adam bir senede maliyeti sıfırlar...
- O kadar da değil. Abi burası ortanın biraz üstünde bir yer değil mi.. Günde 500 kişi gelse.. Çarp sen abi 500'le 50'yi.. Ne etti abi.. -Yahu durun bunun çalışanı var, elektriği var, suyu var, vergisi var. Yahu yarısını o işlere sil.. İyi para hasılı.
.....
Kapısı sık çalınan bir mağaza mı var. Girdi mi önce çevreye şöyle bir bakıp toplam maliyet çıkarıyoruz. Sonra akıl yürütüp ciroyu tahmin ediyoruz.. Sonra adamın masraflarını düşüyoruz. Sonra yanılma payını hesaba katıyoruz.. Sonra adamın kazancını buluyoruz. Sonra iyi para olup olmadığına karar veriyoruz:
-Fena değil, iyi para abi.. bu iş yapılır.
Dizilerin maliyetini, reklam gelirini hesap ediyoruz.