Adalet demişken

Mahkemeye yolu düşmemiş Türklere mahkemenin nasıl bir yer olduğunu sorsanız, aklı jürili Amerikan mahkemelerine gider.
1000 tane film seyretmişse 700'ünde mahkeme safhası, jüri, gezinerek savunma yapan avukatlar, şahitlere savunmanın ve iddia makamının sorduğu sorular vardır.
O filmlere göre adalet çoğu zaman yerini bulur, hem de iyi bulur.
Bulur bulmaz kısmını tartışabilirsiniz, ama bu sahnelerin sadece Amerikalıların değil, onlarca ülkede milyonlarca insanın zihnine kazındığını inkâr edemezsiniz.
O sahnelerde hâkimler çok saygın insanlar olarak görülür.
Savunmanın ne kadar önemli olduğu hissettirilir.
Ama aynı insanlar, yani bizim insanımız bizdeki yargılama safahatını bilmez.
Ya gidenlerden duymuştur, ya da 2002 senesinden önceki haberlerde gördükleri aklında kalmıştır.
Eskiden duruşma salonlarına kameralar girer, naklen yayın yapılırdı.
Taraflar mahkeme salonuna girerken ve çıkarken birbirini boğazlardı.
Kamera yoksa hâkim davalı davacı demeden azarlardı.
Sorular fırça atar gibi sorulurdu.
Tamam, sus.
Konuş.
Ayağa kalk.
Elini cebinden çıkar.
Sana mesleğini sordum.
Otur yerine..
Ben çoğu sahneye bir açıklama getirebilirdim. İş yoğunluğu, teknik yetersizlik, yorgunluk, bunalmışlık vs.
Ama davalı ve davacıların neden azarlandığına bir açıklama getiremezdim. Belki şuuraltındaki ciddi ve tarafsız görünme kaygısının dışa vurma biçimidir.
Azar işi devam ediyor mu bilmiyorum. Medyatik tiplerin yargılanma sahnelerinin yarım yamalak zabıtlarına bakılırsa düzelmiş.
.....