Yeniden başlamak!

Uzun süredir “İslam dünyası içinde bulunduğu feci durumdan nasıl çıkacak?” sorusunun cevabını arıyoruz. Bu soruya tatmin edici bir cevap bulunabilmiş değil. Bu yapılamadığı için sürekli bocalama halindeyiz. İslam uygarlığının merkezi topraklarında yaşanan bunalımın belki de en önemli sebebi bu. Uleması da, aydınları da, söz söyleme, etkileme ve dönüştürme gücünü yitirmiş görünüyor. Ortak noktada birleşip toparlanamıyoruz. “Anlaşma dilimizi” kaybetmişiz. Başka aktörler, başka dinamikler süreci etkileyip yönlendiriyor. Çığ gibi giderek büyüyen kargaşa karşısında çaresiz kalıyoruz. Akıntıya karşı giden tekneler gibiyiz, durmadan geriye, 'geçmiş'e çarpılıp atılıyoruz. Öyle zehirli tohumlar atılmış olmalı ki toprağa, bir türlü yeşerip çiçek açamıyoruz. Yeniden yorumlama, söz söyleme ve etkileme gücünü kazanmadan krizden çıkma şansımız bir hayli zor görünüyor. Söz söyleme gücünü nasıl kazanacağız peki?
1940'da Mısır'da “El Ezher” Üniversitesi'nin öncülüğünde mezhepleri biribirine yakınlaştırma girişimleriyle başlayan süreç tamamlanmadan akamete uğradı. Bu girişime Mısır, Irak ve İran uleması destek vermişti. “Avrupa İslam Konseyi” 1981'de “Evrensel İslami İnsan Hakları Bildirgesi” yayımladı ama Batı'da da, Doğu'da da beklediği ilgiyi görmedi. İnsan haklarına İslami bir temel çerçeve oluşturmayı amaçlayan bu girişim de sessiz sedasız akamete uğradı.