Kampanyanın dili kararsızların kararı

YASAKLAR referandumunda Demirel, evet kampanyasını yürütüyordu.
Üstü açık bir aracın içinde elinde şapkasıyla Türkiye’yi dolaşıyor, hıncahınç dolu meydanlarda yüz binlere hitap ediyordu.

Özal hayır kampanyasını yürütüyor, meydanları dolduruyor, yüz binlere hitap ediyordu. Bazı yayın kuruluşları helikopter kaldırıyor, Demirel ve Özal’ın mitinglerinden fotoğraflar çektirilip kıran kırana giden mücadele sayfalara yansıtılıyordu. Özal ile Demirel arasında tam anlamıyla, ‘devlerin savaşı’ yaşanıyordu.

Demirel’in konvoyunda olup, yüzde 70’ten aşağı tahminde bulunanlar hain ilan ediliyordu. Özal’ın cephesinde ise yüzde 75’ten aşağıda tahminde bulunana ‘Demirelci’ damgası vuruluyordu.

Sandıklar açıldı, sonuçlar hiç de öyle beklenildiği gibi değildi. Evetler kıl payı öndeydi. O süreçte keşke birileri çıksa da iki tarafa gerçekleri hatırlatsaydı. Bu tür süreçlerde pohpohlayan, uçuk kaçık oranlar veren çok olur. Asıl sorumlu gazetecilik, gerçekleri olduğu gibi yazabilmektir. En büyük dostluk bu olur. Çünkü yarın çok geç olmadan...

Türkiye 16 Nisan’da tarihi bir referanduma gidiyor. Sistem değişiyor. Henüz meydanlara çıkılmadı, o nedenle inişlerin, çıkışların olması normal. Bundan sonraki seyir önemli.

Referandum, seçim gibi değil. Referandumun havası farklı. Referandumda evet diyenlerin hayır diyenlerden, hayır diyenlerin evet diyenlerden oy alması gerekiyor.

Evet cephesinin en büyük kozu Recep Tayyip Erdoğan gibi bir değere sahip olmaları. Şimdiye kadar girdiği hiçbir seçimi kaybetmeyen ve kitleleri peşinden sürüklemeyi bilen bir lider. Erdoğan meydanlara çıkmadan ve kampanyayı belli bir noktaya kadar taşımadan referandum sonucuna ilişkin yapılacak olan değerlendirmeler eksik olur. Erdoğan şapkasından tavşan çıkarmıyor. Kitleleri ikna ediyor.