Yayı çok fazla germişti 28 Şubat.
Hangi yay? Ne germesi?
Hani tahammül sınırı tecavüz ediliyordu ya?
Okullara alınmıyordu kız öğrenciler. Orduevlerine giremiyordu başörtülü subay anneleri.
Rejimin bütün dikkati laiklik üzerine teksif olmuştu.
Jakoben, soğuk, yabancı, asık suratlı, kaba bir laiklik.
Öyle aşırıydılar ki ‘Hakkıdır Hakka tapan milletimin istiklal’ dediği için Akif’in İstiklal Marşı’nı bile değiştiresileri geldi.
Hepsi yapmadı bunu… Ama içlerinde öyleleri çıktı.
Memleketi iktisaden batırmışsın, önemli değil. Elinde laiklik dövizi taşıyorsun ya…
Mostran düzgün, arka tarafta ne halt işlersen işle.
Cep-to-cep’i o günlerde öğrenmiştik, iş adamları kendi bankalarını soyuyordu, komikti de bir taraftan!
Hukuk? Adalet? Vicdan?
O da önemli değil. Talebeyi okuldan at, milletin oyuyla seçilen belediye reisini görevden al, hapse tık, memleketi bilhassa mütedeyyin, kendi halinde insanlara dar et.
Kendi halinde olmayan, aktif, görünür mütedeyyin insanlara zaten dar ediyorsun. Ama evinde oturan haminneyi bile tedirgin etmek ne oluyor?
Hiç mi yemedin bu memleketin ekmeğini, hiç mi içmedin suyunu? Ağaç kovuğundan mı çıktın? Azıcık merhametli ol bu insancıklara?
Yok. Ne kadar şeditsen o kadar laiksin.
Daha bir sürü şey.
Bunlardı ‘yayı fazla germek.’
Yayı fazla gerersen ok da fazla uzağa gider.
Bakın, ok hala gidiyor.
Nasıl gidiyor?
Yolsuzlukla gidiyor mesela.
“Yolsuzluk, eğer biz yapıyorsak, biz kazanıyorsak, bizim adamlarımız istifade ediyorsa yolsuzluk sayılmaz” ilkesiyle gidiyor.
“Onlar da yaptı” bahanesiyle gidiyor.
Eğer iktidar olunca yolsuzluk yapmamız gerekiyorsa gelmeyelim iktidara? Ellerimiz temiz kalsın.
İlla yapılacaksa yolsuzluğu ‘onlar’ yapsın?
Saçma!
“Onlar yapacağına biz yapalım” demek daha mantıklı.