Nurettin Topçu, benim dünyamda vardı. Mektepli bir babanın oğlu olmak bir imkan sağlıyordu. Bir gün, Kocamustapaşa’daki evimizde, daha okula gitmezken, babamın arkadaşlarıyla daha o gün aldıkları ‘Taşralı’nın kapağına bakarak, “Enteresan. . . Gazete okuyan adamın resmini yukarıdan aşağı yapmışlar” konuştuklarını hatırlıyorum. Okula gidip okumayı öğrendikten sonra biraz uğraştım okumaya. Demek ki yaşıma uygun değildi. Evimizde, muhitimizde Nurettin Topçu’nun adı anılırdı. Fakat, sanki bizim evin değil de, komşu evin büyüğüydü Nurettin Topçu.