Ne zamandı Kayseri’ye en son gittiğim? İki hafta ya oldu ya olmadı. Yazmıştım zaten ne ettiğimi, ne gördüğümü.
Sabah uyanır uyanmaz televizyonlarda patlamayı gördüm.
Talas. Tıp fakültesi civarı.
O caddede yeğenim Arif’le yürümüştük. Evlerine en fazla üç yüz metre…
Kızkardeşim Canan’ı aradım. Telefonu meşgul. Eniştem Sakin’i aradım.
Durum vahim. Televizyonlarda henüz söylenmiyor ama şehitlerimiz var.
‘Askercikler.’
Rahmetli annem öyle derdi, birkaç asker bir arada gördüğü zaman.
Çoğu fakir hanelerin oğulları…
Yoook, öyle, etli butlu adamların kapılarını açıp da, ‘işte bizim fakirhane’ diye gösterdiği kaşanelerden değil. Bildiğin gariban ev.
Evinin oğulcuğu.
Gitti çocuklar. Nasıl taşısın analar, babalar bu zifiri acıyı?
Taşıyacak. Cayır cayır yanacak, yana yana taşıyacak.
Gidin sorun babasına, söylesin, acısını gövdesinde zaptetmeye çalışarak.
Hıçkırıkları sökün etmesin diye nefesini tutarak.
“Vatan sağolsun.”