Suriye’ye ilk 1981’de gitmiştim. Hafız Esat zamanı. Sıkıntılı bir ülkeydi. Her tarafta silahlı rejim askerleri. Ortam gergin.
Bir sene sonra Hama katliamı oldu. Büyük katliam. Esat’ın askerleri şehri bombaladılar.
O günlerde kısa dalgadan yabancı radyoları dinleme alışkanlığımız vardı. Radyoları karıştırırken Esat’ın Şam’daki büyük mitingde yaptığı konuşmaya denk geldim.
“Ma za yef’alune İhvanu’l Mufsidine fi Hama?”
‘İhvanu’l Müslimin’ yerine ‘Müfsidin’ diyordu, fesatçılar, fitneciler, bozucular anlamına.
“Ne yapıyor İhvan-ı müfsidin Hama’da. Kardeşlerini öldürüyor.”
Bu kadarı aklımda kaldı.
Sonradan, Cengiz Çandar’ın bir yazısında bu mitingin Esat’ın gövde gösterisi olduğunu mitinge yaklaşık 1,5 milyon kişinin katıldığını okudum.
O günlerde “Hama katliamına İran destek vermiş” diyenler oluyordu.
İran’da devrim taze. Bizimse İran’ın katliamı desteklediğine pek inanasımız yok.
Humus’ta bir camide minbere yaslanmış iki ihtiyar gördüm.
Yaklaştım, selam verdim, yanlarına oturup sohbet etmek istediler.
Ben otururken iki ihtiyar hızla kalktı, koşa koşa camiden çıktılar.
Yani öyle gergindi Suriye.
Gazetecilik mesleğine intisap ettikten sonra defalarca gittim Şam’a, Halep’e.
Bazı ülkelere fırsat bulursunuz gidesiniz gelmez. Suriye öyle değildi. Güzel ülkeydi. İnsanları da güzel, munis.
Üstelik sokaklarında en azından bizim görebildiğimiz kadarıyla huzur var.
Parklarda namaz kılan insanlara bile rastladım. Halbuki ilk gittiğim Suriye’de görünür yerde namaz kılmak çok tehlikeliydi.
Dükkanının kapısında oturmuş keyif çatan, dama oynayan, nargile fokurdatan esnaf.
Golan tepelerine bakan Kuneytıra’da piknik yapan ailelerin arasına karıştım.