Dünyayı kurtarabilirdik. Öyle ümid ediyorduk.
Önemli sorularımız vardı. Bu önemli sorulara sağlam cevaplarımız vardı.
Bu sorulardan başka soru, bu cevaplardan başka cevap olabilir miydi? Mümkün değil!
Kimsenin kaçacak yeri yoktu.
Ne bizim ne başkasının.
Her şey dört dörtlük olunca dünya niye kurtulmasın?
Böyle düşünürken cebimizde metelik yok.
Simit bulsak gazoz bulamıyoruz. Öyle bir vaziyet.
Her birimizin kemikleri sayılıyor. Çıta gibiyiz. Göbeğimiz pörtlemiş, ne yağ ne bir şey!
Fasulye biliriz, ekmek biliriz, çorba biliriz. Protein, karbonhidrat, insülin, kolesterol, anlamayız.
“Gözlerimiz uykulu, karınlarımız şiş” değil yani.
Fakat yere nasıl da sağlam basıyoruz!
Ne kadar da doğru konuşuyoruz!
Attığımız sloganların içi taş gibi dolu. İçinde zerre kadar yabancı madde yok.
Hiçbir şey istemiyoruz. Aha, gömleğimizden, pantolonumuzdan ve hırpalanmış ayakkabılarımızdan “variyet”imiz yok ve dünyadan böylece gitmeye hazırız. (“Variyet” galat. Fakat kullanıldığına rastladım. Ben de kullanmış oldum!)
O günlerimize ait herhangi bir dakikayı ilaç edip minik bir şişenin içine koymak mümkün olsa o ilaç bugün bütün hastalıklarımıza şifa olurdu.
Gözlerimiz temizdi.
Var idiyse bile biz görmüyorduk ortalıkta dolaşan kelimelerin içindeki fitneyi, fesadı.
Zamanla fark ettik ki her şey, bizim gördüğümüz kadar güzel değilmiş.
İyi mi oldu kötü mü, bilemem, bütün o temiz şeylerin süfli maksatlara sermaye yapıldığını görme kabiliyetine sahip olmak.
Gözlerdeki parıltı “Rahmani” mi şeytani mi? Bunu fark edebilmek.
Dünyanın kurtulmasını yine istiyorum.
Dünyanın iyi bir yer olmasını. İnsanların kötülük yapmamasını, çünkü kötülüğe lüzum yok. Kötülük olmasa kötüler için de, iyiler için de dünya daha güzel olur.
Bunun için ne yapabilirim?
Dünyayı kurtarma işinin benim kapasitemi çok çok aştığının artık farkındayım.
Cürmüm kadar katkıda bulunabilirim.
Kendim, kötülük yapmam.
Oğullarıma, kızlarıma kötülük öğretmem.
“Helal”i öğretirim.
“Hakk”ı, “adalet”i öğretirim.
“Ahiret”i öğretirim.
Onların, başkalarının hakkında gözleri olmaması için... Kötülüğe maruz kalsalar bile iyi olmakta ısrar etmeleri için uğraşırım.
Öyle ki kötülükle karşılaştıkları zaman şaşkına dönsünler. Sukutu hayale uğrasınlar.
Kötülükten, “münker”den daha çok soğusunlar. İkrah etsinler.