Şu anda elimde bir kitap var. Aslında çoğu zaman oluyor, istisnai bir durum değil.
Fakat bu kitap biraz değişik. Geçen sene Londra’da kitapçının içinde dolaşırken adını beğenmiş almıştım. Kitabın içini okumasan da, adı, bir kitap olmayı hak ediyor.
Nitekim ben de kitabı henüz okumadım ama adından istifade ediyorum.
Kitabın adı: What if we’re wrong? (Chuck Klosterman, Amberley.)
Ya yanılıyorsak?
Ya yanlış yaptıysak?
Ya biz yanlışsak?
Üç aşağı beş yukarı böyle Türkçesi.
Genişletebiliriz.
Ya yanlış düşünüyorsak? Ya haksızsak? Haksızlık ettiysek?
Pek adetten değil kendini sorgulamak.
İnsan, pergelin çivili ucunu kendi benliğinin mevcut olduğu noktaya koyuyor.
Doğru olan burası, işte şu çiviyi çaktığım, ‘ben’in durduğu yer.
Bir aksaklık olursa, her yerde ararım o aksaklığı. Fakat burada, benliğimin çakılı olduğu kutsal yerde aramam.
Böyle düşünen, varlığa böyle bakan birine yontulmamış insan demek caiz olur mu?
Ya da terbiyesiz?
Olur.
Kim yontacak böyle birini?
Hiç kimse.
Belki hayat yontar, belki bir musibet. Belki mucizevi bir ‘numune-i imtisal’e bakarak, kendisi.
Görüyorsunuz, ne kadar yararlı bir adı var kitabın. Bizi güzel güzel dolaştırıyor.
Halbuki, ‘kafamızı heckletmek’le ilgili yazacağım. Bir önceki yazıma devam edeceğim.
Bir okuyucumuz, M. A., “Dindarlık denen olgu kafayı ‘hack’lemiş olmak değil midir?” diye sormuş.