Dün Diyarbakır’ı yazdım ama eksik ve siyasi kaldı. Hükümetin terör karşısındaki pozisyonu, Başbakan Yıldırım’ın mesajları… Ötesine geçemedim.
İnsan yüzlerine bakmak, şehirlerin duvarlarına bakmaktan daha önemlidir.
Duvarlar Ulucami’nin duvarları gibi ‘alim’, Diyarbakır surları gibi kadim ve heybetli olsa da bu böyledir.
‘Çözüm süreci’ yeni başladığı sıralarda bir davet almıştım Diyarbakır’dan.
Yeni Şafak’ın Diyarbakır Temsilcisi İhsan Yaşar ve Gönül Köprüsü Derneği Başkanı Serdar Tuncer aramıştı.
Diyarbakır’da sivil toplum temsilcileriyle birkaç saat sohbet etmiştik. Güzel hatıraydı.
Benim ana fikrim, Diyarbakır’daki veya bölgedeki çok çeşitli unsurlardan oluşan sivil toplumun süreçte aktif olmaları gerektiğiydi.
Nasıl aktif?
Süreç salt PKK ile devlet arasında cari olmasın. Sizin talepleriniz de sürece yansısın.
Tabii biliyorsunuz her şey başka türlü cereyan etti. Sonunda PKK çözüme ihanet etti. İyi başlayan süreç hayalkırıklığıyla bitti.
Geçti o günler. Şimdi başka safhadayız.
Diyarbakır’ın gündemi, yıkık bir şehir.
Tükenmiş bir sosyal hayat.
Bitmiş bir ticari hayat.
Bunların tamir edilmesi lazım.
Diyarbakır 15 Temmuz Feto darbesi sırasında iyi sınav vermiş.
Demokrasi nöbetlerine İstanbul’la, Ankara’yla, Konya’yla, Anadolu’nun diğer şehirleriyle omuz omuza iştirak etmiş.
Aylarca süren ‘hendek terörü’ne rağmen PKK’nın tehditlerine boyun eğmemiş.
Yeni bir başlangıç yakışır Diyarbakır’a.
Cahit Sıtkı Tarancı Kültür Merkezi’nde Başbakan Yıldırım’ı beklerken baktım neredeyse bütün bakanlar orada.
Başbakan Yardımcısı Canikli, İçişleri Bakanı Soylu, Sağlık Bakanı Akdağ, Şehircilik Bakanı Özhaseki, Çalışma Bakanı Müezzinoğlu, Orman Bakanı Eroğlu, Tarım Bakanı Faruk Çelik, Gümrük Bakanı Tüfenkçi, Spor Bakanı Kılıç… Genel Başkan Yardımcısı Mustafa Ataş, Parti Sözcüsü Yasin Aktay, Cevdet Yılmaz, Abdülkadir Aksu… Daha da var.
Milletvekilleri… Onların ismini saysam başa çıkamam. Fakat Metin Külünk’ü görmeyeli çok olmuştu. Görüştük. Ayaküstü sitemleştik.