Biz, devlete uzaktan bakan bir nesiliz. Biraz mesafeli, biraz serin.
Öyle yetiştik. Devlet de bize yakından bakmadı. İşe gönülsüz gönülsüz aldı bizi, üniversiteye istemeye istemeye...
Bizim adamlar kısmen Diyanet’te imam, müezzin, vaiz olarak, biraz milli eğitimde öğretmen, muavin olarak, biraz da (MSP sayesinde) çalışma, sanayi, tarım gibi bakanlıkların bünyesinde düz memur olarak çalışırdı.
Hariciyede, adliyede, askeriyede, emniyette, MİT’te bizim muhitten kimse olmazdı.
Hal ve hareketi tuhaf tiplerin polis veya MİT olabileceğinden kuşkulanır, bizden uzak olmalarını tercih ederdik.
Sadece İslamcılar değil, solcular, sağcılar da MİT’e, polise gıcık olurdu.
Kimse kimseye ‘hakim, savcı ol’ diye tavsiye etmezdi. Bizimkiler savunma makamıydı. Hep avukat oldular.
Askeriye başka bir şey. Öteki alanlara göre sanki daha devlet.
Meslek olarak askerliğe mesafeliydik.
Hoş askerlik de bize mesafeliydi.
Özal’ın iktidarında mütedeyyin insanlar İçişleri’nde daha fazla görülmeye başlandı.
Polis akademilerinde muhafazakar gençler eğitim aldı.
Çoğu zaman ekmek parası için seçildi polislik. Doktorluk, mühendislik gibi çocuklukta insanın kafasına sokulan bir hedef-kariyer olarak değil.
Biz böyle yetişmiştik. İşimiz gücümüz kitap okumaktı.
Çok politizeydik. ‘Vatan kurtarmak’ dediğimiz şeyi evde, kahvede, kitabevlerinde her daim yapardık.
İçimizde Mülkiye’ye heves edenler vardı, bir bunu biliyorum. Demek ki ‘vatan kurtarma’ seanslarının muhayyilemizi en ziyade yükselttiği mevki valilik, kaymakamlıkmış!
Fakat herkes bizim gibi yetişmemiş.
Biz, ‘Sakarya’ şiirinin pek ala tasvir ettiği ‘Anadolunun saf çocukları’ gerçekten safmışız!