Bizim masallarımızda, ‘padişahın kızını alma’nın esaslı bir yeri vardır.
Matah bir şey midir padişahın kızını almak?
Hiç zannetmiyorum.
Babasının padişah olması, kızın sağlıklı bir kız olmasına mani olmuyorsa mesele yok.
Ama ya ‘benim babam padişah, benim anam sultan’ diye ikide bir tafra yaparsa?
‘Ben babamın evinde ipek çarşaflarda yatıyordum, benim nedimelerim vardı, elim sıcak sudan soğuk suya girmiyordu’ diye kafa ütülerse?
Bana hiç cazip gelmiyor.
Fakat işte talip olduk padişahın kızına.
Ne zaman?
1959’da. Temmuz’un 31’inde.
Bir gün geç kalsak Avrupa Ekonomik Topluluğu (AET) büroları yaz tatiline girecek. Aman geç kalmayalım.
Zamanın Hariciye Vekili Fatin Rüştü Zorlu demiş ki, “Yunanistan çivileme boş bir havuza atlasa, hemen onu takip etmek lazım.”
Yunanistan’ın ortaklık müracaatından iki hafta sonra Başvekilimiz Menderes müracaatını yapmış.
Tabii ‘devlet’ iki sene sonra ikisini de idam etti.
***
Eh, mevzuatımızda idam cezası vardı ve ‘devlet’ mevzuatı, Dahiliye Vekili Hasan Polatkan’ı da ilave edersek bu üç siyasetçiyi öldürmek maksadıyla kullandı.
Mevzuat dediğimiz şey, kötü insanların elinde kötü maksatlar için kullanılabiliyor.
Her neyse… Elbette AET’ye müracaat ettikleri için öldürülmediler. Başka bahaneler üretildi.
Köpek Davası, Bebek Davası, Barbara Davası… Say sayabildiğin kadar.
Yargı tarihimiz böyle bir sürü sabıkayla dolu.