Öncelikle filmin yaratıcısı Şafak Sezer'e kocaman bir alkış.
Türk Sineması'nda korku temalı absürt bir komediyi dördüncü
sayısına eriştirmek öyle her babayiğidin harcı değil. Serinin
dördüncü filmine imzasını koyan yapımcı Polat Yağcı'yı da
cesaretinden dolayı tebrik ediyorum. Çünkü absürt komedi bıçak
sırtı bir iştir. Dozu kaçırdın mı, işin adı "saçmalamak" olur.
Kutsal Damacana - 4 bir kez daha formülü tutturmuş.
Film, bu türe ilgi duyanları tatmin edecek sahneler içeriyor.
Beklentinizi fazla yükseltmeden salona girerseniz, sizi günlük
hayatın hayhuyundan bir buçuk saatliğine kurtarıp, kafanızı
dağıtmanıza vesile olabilir. Ancak filmin ilk 10 dakikasındaki
Vatikan sahneleri, bu ülkede yüzyıllardır barış ve dostluk içinde
beraber yaşadığımız Hristiyan dostlarımızı incitebilir, bu notu da
buraya düşmek zorundayım. Ayrıca galiz küfürlü konuşmalar, filme
çocuklarını götüren ebeveynleri zor durumda bırakabilir,
söyleyeyim.
Şafak asıl bombaları ise...