Akşam saatleri... Hava serin... Hafif bir rüzgâr var...
Adnan Menderes Müzesi
önündeyiz... Uzaktan müzik sesi geliyor... "Menderes'in
sevdiği şarkılar."
"Nihânsın dideden ey mest-i nâzım.
Bana sensiz cihânda cân ne lâzım?"
Bir zamanlar... Bu adada, Menderes yargılanıyordu.
İstanbul'da... Gazinoda... Kadın assolist, gözleri
nemli, "Bu şarkıyı" söylüyordu.
"Vay sen misin, Menderes'in sevdiği
şarkıyı söyleyen? Haydi karakola! Nezarete!"
Yassıada'dayız... Şimdiki adıyla,
Demokrasi ve Özgürlükler Adası.
60 yıl önce yaşanan demokrasi ayıbı... Zaman tüneli... Duygu
seli... Acılarla dolu anılar, anılar...
***
Toplum...