Ekranda düğün dönüşü (yani en neşeli an) meydana gelen bir kaza haberi…
İnsanlar savrulmuş durumda: Kimi yaralı, kimisi ölü…
Kendisi de yaralı bir kadın telefonda şöyle diyor: “Annemi kaybettik!”
Kanım dondu… O an en büyük gerçeğe tosladığımı fark ettim. Titredim. Ürperdim. Üşüdüm. Şaşırdım.
Çünkü ölüm hepimize “uzak bir ihtimal” gibi gözükür. Defalarca şahit olmamıza rağmen “ölmeyecekmişiz gibi” yaşamayı sürdürürüz.
Ve bir gün aniden o gerçekle yüz yüze geliriz…