Tam dört yıl önce Mısır’ın 4000 yıllık tarihinde demokratik bir seçimle işbaşına gelmiş ilk başkanı Muhammed Mursi’ye karşı 21. Yüzyıl'ın en kanlı ve en vahşi askeri darbesi yapılarak Mursi iktidardan doğrudan hapse yollandı. Darbe bizzat Mursi’nin atamış olduğu kendi Savunma Bakanı tarafından düzenlendi, ama içerden ve dışarıdan sürpriz sayılan yığınla destekçisi oldu.
BAE ve S. Arabistan, tıpkı bugün Katar’a karşı hareket ettikleri gibi bu darbe girişiminde de başı çektiler. Tabii, ABD ve AB ülkeleri de belki ilk dakikada değil ama sonradan ortaya koydukları tavırlarla darbeyi desteklediler. İçerden ise S. Arabistan destekli Selefi Nur Partisi, solcular, Kıpti kilisesi ve liberallerin yanısıra Ezher Şeyhi, Baltacılar ve medyanın büyük kısmı ilk dakikadan itibaren darbenin yanında yer aldılar.
Darbe koalisyonunda yer alanların profili de darbe sürecine götüren dil ve söylemler de başlıbaşına büyük ibretler barındırıyor, Mursi seçileli bir yıl dahi olmamıştı ama solcularla liberaller Mursi’nin yüzde 52 oy alarak başkan seçilse de iktidarı başkalarıyla paylaşmamakla eleştirmeye ve Mısır’ın asırlık sorunlarını yüz gün içinde çözemediğinden hareketle mırıldanmaya başlamışlardı.
Bu mırıldanmalar darbe için ilk motivasyonları vermeye başlamıştı bile. Mursi’nin yönetiminde Mısır’a yaptığım ziyaretlerde liberal ve solcu gazetecilerden en çok duyduğum argüman “Mursi’nin niteliksiz halkın oylarıyla seçilmiş olduğu” idi. Tipik bir “çobanın oyuyla profesörün oyu” karşılaştırması yaygındı yani.
Mursi’ye karşı süslü bir laf olarak ifade edilen “Temerrüt” hareketi 25 Ocak 2011 yılında Hüsnü Mübarek’e karşı gerçekleşmiş olan devrimin sembol meydanı olan Tahrir’de 30 Haziran’da büyük bir miting yapacaktı. Mursi’nin niteliksiz oylarını küçümseyen darbeciler bu özgürlük meydanını Baltacı denilen “çapulcu” sürüleriyle doldurarak resmen ve alenen devrimin şanlı meydanını çalmış oldu. Bu çapulculuk bir unvan olarak bizde Gezi hadisesinde pişkince sahiplenilenden farklı değildi.
Mısır’ın devrimcileri çalınan meydanlarına karşılık hemen Rabia Meydanı'nı ve Mısır’ın bütün meydanlarını ikame ettiler ve Mursi’ye isyan eden kesimlere karşılık onların birkaç katı insanı bir ay boyunca meydanlarda tamamen barışçıl bir direnişle tuttular. Bu duruş tamamen barışçıl, hiç bir şiddet niyeti ve eylemi olmayın gerçek bir devrimci duruştu. Ne yazık ki, baştan itibaren ilan ettiği şiddet karşıtlığı büyük ihtimalle darbeciler için onları kolay lokma da kılmış oldu. Çünkü darbecilerin insana ve insanlığa dair hiç bir değerleri hiç bir hassasiyetleri yoktu. Bir sabah Cumhuriyet Sarayı'nın karşısında namaz kılan insanlara ateş açarak onlarca kişiyi öldürmek suretiyle neler yapabileceklerine dair ilk işareti verdiler. Buna rağmen meydanlardaki duruşlarına devam eden yüzbinlerin üzerine acımasızca yaylım ateşi açarak kalabalıkları dağıtmaya giriştiler. Meydandaki yaralıları tedavi eden hastaneleri ateşe vererek, toplanmış cesetleri iş makinalarıyla ezdiler.