Kur’ân-ı kerimde kelimelerin üstlerinde ve altlarında yazılmış
işaretler vardır...
Ebû Muhammed ibn-i Âşir hazretleri büyük kırâat âlimlerindendir.
990 (m. 1582)’de Fas’ta Fes şehrinde doğdu. 1040 (m. 1630)’da orada
vefât etti. Bir dersinde Kur’ân-ı kerim kıraati ile ilgili şunları
anlattı:
Kur’an-ı kerimde, kelimelerin üstünde bulunan işaretler
şunlardır: [Mim]: Muhakkak durmalıdır. [Tı]: Durmak gerekir. [Cim]:
Geçmek de, durmak da caizdir. Fakat durmak daha iyidir.
[Ze]: Geçmek de, durmak da caizdir. Fakat geçmek daha iyidir.
[Kaf]: Geçmek de, durmak da caizdir. Fakat geçmek daha iyidir.
[Lâ]: Durulmaz! Lâ bulunan yerde durulursa, önceki kelime ile
birlikte tekrar okunur. Âyet-i kerime sonunda durunca, tekrar
edilmez. [Kıf]: Durmak daha iyidir. [Sad]: Durmakta mahzur yoktur.
[Sad, lam, ya]: Geçmek daha iyidir. [Sad, lam, ha]: Geçmek de,
durmak da caizdir. [Ayn]: Bazı âyet-i kerimelerin sonunda bulunur.
Namazda okunursa, ayn işaretinde rükuya gitmek iyi olur. [Kef]:
Kezalik demektir. Kendisinden önce hangi secavent geçmişse, bu da
öyle demektir. [3 nokta]: Bu üç noktanın birisinde durulur.