Resûlullah efendimiz
buyurdu ki: “Eshâbımın hiçbirine dil uzatmayınız, lekelemeye
uğraşmayınız!"
Ebû Bekr Şafiî hazretleri hadîs
âlimlerindendir. 260 (m. 874)’de Irak’ta Cibâl’de doğdu. İlim
tahsil etmek için Cizre ve Mısır’a gitti. Bağdâd'a yerleşti. 354
(m. 965)’de vefât etti. Eshâb-ı kiramın üstünlükleri
hakkında şu hadis-i şerifleri nakletti:
Resûlullah (sallallahü aleyhi ve
sellem) buyurdu ki: “Kim benim Eshâbımın (radıyallahü
anhüm) hepsini sever, onlara dost olur, onlar için Allahü
teâlâdan af ve mağfiret dilerse, Allahü teâlâ, o kimseyi kıyâmet
gününde Cennette onlarla beraber kılar.”
Abdürrahmân İbni Sâlim
(radıyallahü anh) rivâyet etti. Resûlullah efendimiz buyurdu
ki: “Allahü teâlâ beni seçti. Benim için de Eshâbımı seçti.
Onları bana yardımcı ve akraba kıldı. Kim ki onlara kötü söz
söylerse; Allahın, meleklerin ve bütün insanların laneti onun
üzerine olsun. Kıyâmette Allahü teâlâ, böyle kimselerin ne farz ve
ne de nafile ibâdetlerini kabul etmeyecektir.”
Ebû Sa’îd (radıyallahü anh)
rivâyet etti. Resûlullah buyurdu ki: “Eshâbımın hiçbirine dil
uzatmayınız, lekelemeye uğraşmayınız! Onun kudreti ile yaşamakta
olduğum Allaha yemîn ederim ki, sizlerden biri Uhud Dağı kadar
altın sadaka verse, Eshâbımdan birinin bir müd arpa sadakasının
sevâbını bulamaz.”