"Bir kimse Allahü teâlânın yardımına kavuşursa, ömrünün çok az
miktarı, başkasının ömrünün bin senesine bedeldir."
Nasûhî Mehmed Efendi Halvetî-Şâbânî tarikatının Nasûhiyye kolunun
kurucusudur. 1063 (m. 1653)’de Üsküdar Toygartepe'de dünyaya geldi.
İlk tahsilinden sonra Üsküdar’da Şeyh Karabaş Velî'ye intisap etti
ve kısa zamanda icazet alarak talebe yetiştirmeye başladı. 1130 (m.
1718)’de vefat etti ve dergâhın hazîresine defnedildi. Buyurdu
ki:
“Bir kimse Allahü teâlânın yardımına kavuşursa, ömrünün çok az
miktarı, başkasının ömrünün bin senesine bedeldir. Eğer bir kimse,
Allahü teâlânın yardımına kavuşamazsa, bin sene bile yaşasa, bütün
ömrü, yardıma kavuşanın ömrünün zerresi bile olmaz.”
“Dünyalık istemek için vâlinin kapısına giden sâlih bir kimse ne
kötüdür. Eğer başkasının bir işine yardımcı olmak için gitmiş ise,
çok iyi bir kimsedir.”
“Ziyâretçinin, ziyâret ettiği kimseyi ziyâreti, Allahü teâlâ ile
meşgûliyetine mâni olacaksa, gitmemesi, Allahü teâlâya karşı olan
edebdendir.”
“Ziyâret eden, ziyâret ettiği kimsede gördüğü ayıp ve kusurları
kimseye söylemeyip, onda gördüklerini saklayabilecekse, ziyârete
gitmesi edeptendir. Eğer gördükleri ayıp ve kusurları muhafaza
edemeyip başkalarına söyleyecekse, ziyâreti terk etmesi daha
iyidir.”
“Sevdikleriniz ve başkalarından, kendileri için ayağa kalkılmasını
arzu etmeyenleri gördüğünüzde onlar için ayağa kalkınız. Kim
kendisi için ayağa kalkılmasını isteyen kimse için ayağa kalkarsa,
bilmeden ona kötülük etmiş olur, hakkı olmadan ona hürmet etmiş
olur.”