Bu ülke bir zamanlar kimlerin omzundaydı, hatırlayalım…
Ahmet Yesevî ; dervişliğin kitabını yazandı. Yunus Emre;
merhametiyle dağı taşı eritendi.
Mevlânâ; “Gel” dedi, birleştirendi. Hacı Bektaş Veli; “İncitme!”
dedi, eşiği öğretendi.
Pir Sultan, İmam Mâtürîdî, Hacı Ahmet Kayhan Dede, Ladikli Hacı
Ahmet…
Kimi aşkı anlattı, kimi aklı, kimi adaleti. Hepsi de bu milletin
ruhunu yeniden inşa etti.
Bir ülke düşünün…
Yunus Emre’yle yumuşamış, Mevlânâ’yla dönmüş, Hacı Bektaş’la
mayalanmış…
Ahmet Yesevî’nin bozkırdan yükselen sesiyle büyümüş…
Pir Sultan Abdal’la haksızlığa karşı durmuş, İmam Mâtürîdî’nin
aklıyla inancını yoğurmuş…
Hacı Ahmet Kayhan Dede’nin edebiyle oturmuş, Ladikli Hacı Ahmet
Efendi’nin duasıyla ayakta durmuş bir ülke.
Bu topraklarda tekkeler, ocaklar, dergâhlar vardı.
Kalbe yön verirdi.
Kula değil, Allah’a kulluk ederdi.
Tasavvuf bir ahlâk mektebiydi.
Ve şimdilerde en acıklı olan:
Bu milletin inancına yön verecek irfan ocakları olması gerekenler,
devletin kapısında bekçilik yapıyor.
Mürşit olması gerekenler, ihale kovalıyor.
Dergâhta olması gerekenler, genel merkezde kulis yapıyor.
Bir de bunların yanında
Piyasa malı, onlarca model daha var. Sosyal medyadan dua
satanlar,
Lüks cipli şeyhler,
Jetle hacca giden...