Bayraklar Yarıya İnmeliydi...
6 Temmuz 2025 tarihinde, Pençe-Kilit Harekâtı bölgesindeki bir mağarada yürütülen arama-tarama faaliyeti sırasında 12 kahraman evladımızı daha toprağa verdik. 19 Mehmetçik metan gazına maruz kaldı, 12’si tüm müdahalelere rağmen kurtarılamadı. Bu insanlar, bundan iki yıl önce aynı bölgede şehit düşen Piyade Üsteğmen Nuri Melih Bozkurt’un naaşını bulmak için görevdeydiler. Yani yalnızca bir operasyon icra etmiyorlardı; bir vefa borcunu ödemeye çalışıyorlardı.
Evet, biz millet olarak şehitlerimize ağlamayı, onlara dua etmeyi biliriz. Ancak bu tür büyük acıların ardından yas ilanı, sadece bir protokol meselesi değildir. Bu, milletin ortak hafızasında yer etmesi gereken büyük kayıpların devlet diliyle de kabulüdür.
Milli yas ilanı, bir “jest” değildir. Bu, devletin milletine
verdiği bir mesajdır: “Acını görüyorum, seninle birlikteyim.” Şimdi
sormak gerekir: 12 evladını bir mağarada kaybeden bir millet için
‘milli yas’ neden ilan edilmedi?
Bir ülkede bir günde 12 şehit veriliyorsa...
O ülke o gün normal bir gün gibi yaşayamaz.
Yaşamamalı.
Bugün 12 eve ateş düştü.
12 aile evlat acısıyla kavruluyor.
12 ocağın ışığı söndü.
Ve biz hâlâ, ekranlarda kahkahalar duyuyoruz.
Caddelerde düğün konvoyları geziyor.
Bayraklar tam yükseklikte dalgalanıyor.
Kusura bakmayın ama bu manzara, vicdanı olan herkesin içini yakar.