Öteden beri yazı ve kitaplarıma gelen okur tepkilerine değer veririm, onlar üzerinden toplumsal zihniyet haritamızı okumaya çalışırım. Bazı tepkiler olumludur, bazıları bana gözümden kaçmış bilgileri gösterir, memnun olurum tabii. Bazı tepkiler şu veya bu yönde partizandır, yani yazılarda “bizim taraf”a mutlak destek, “karşı taraf”a mutlak kötüleme beklerler. İlkeler, veriler, bulgular ve hayatın deneyimleri değil, “bizden yana” olup olmamak önemlidir. Halbuki gelişmiş toplum olmanın yolu zihnimizde yeni ışıklara, yeni verilere, yeni bilgilere pencereler açmaktır. Verilere göre düşünmek Şimdi, bilimsel yayın sayısında İran’ın bizi geçtiğini gösteren yazım üzerine gelen şu yoruma bakalım: “Şu an Türkiye’yi Demirel ya da Ecevit yönetiyor olsa idi, Akyol bu makaleyi nasıl yazardı? Her halde ülkenin enerjide, ulaşımda, savunma sanayiinde, sağlıkta, eğitimde, ihracaatta, geldiği konumu yere göğe koyamazdı…” Sanki ortada rakamlar yok da ben o yazıyı AK Parti’ye karşıtlık olsun diye yazdım; Demirel veya Ecevit dönemi olsaymış, onları yere göre koyamazmışım. Halbuki eleştirinin böyle siyasi önyargıya değil, bilimsel yayın sayılarına ilişkin veriler üzerinden yapılması gerekirdi, değil mi? Kaldı ki, benim “Bilim ve Yanılgı” adlı kitabımın 1997’deki ilk baskısında üniversitelerimizin 1980’lere kadar aşırı politizasyon, hizipçilik ve dünyaya kapalılık gibi hastalıklar yüzünden çöktüğünü yine rakamlarla yazmıştım. Amacım Demirel ve Ecevit’i kötülemek değil, “olgu”yu analiz etmekti. Aynı kitabın 2010’daki genişletilmiş baskısında, Türkiye’nin dünyada da “bilimde yükselen ülkeler” arasında görüldüğünü yazmıştım: 1980’den itibaren üniversitelerimiz toparlanmış, yayın sayısında İran’ın önüne geçmişti. O zamanki bu gerçeği de AK Parti’yi övmek için değil, yine analiz için yazmıştım.