“Hakikat sessizdir” diyor filmin bir sahnesinde, bu film de öyle... Nice çok sesli, reklamlı yapımların arasında sessizce ama sağlamca hakikate doğru yol alan/aldıran bir film...
“Din ve sanat aynı madalyonun farklı yüzleridir” der Tarkovski... Dilsiz’de de vaaz olarak minberden mindere doğru giden bir din daveti yok belki ama seyrederken içinize sımsıcak bir şeyler doğuyor. Bu sözle tarif edilecek bir şey değil ama belki sezgi diyebiliriz.