Dün doğum günümde John Keats'ın yaşlılığın berbatlığını anlattığı 'Ode To A Nightingale' şiirinden 'Sadece düşünmeniz bile üzüntüyle dolmanıza neden olabilir' (Where but to think is to be full of sorrow) cümlesini hatırladım. Gerçekten de bir yaşı geçince insan kendini şöyle bir bırakıp biraz düşünmeye dalınca, hayatta yapılan yanlışlar, kaçırılan fırsatlar, bir daha öyle bir fırsatın hiç gelmeyeceğini, bir daha hiç aşık olamayacağını ve tabii ki artık teorik olmaktan çıkıp pratik gerçek haline gelen yaklaşmakta olanı yani ölümü düşünüyor.