BUNDAN yıllar önce Ankara’da bir yüksek rütbeli subaydan Türkiye-Amerika arası ortak tatbikatları dinlerken, “Değerlendirmenize göre bizimkiler mi yoksa onlar mı daha iyi?” diye sormuştum.
Aldığım şu cevap yıllardır aklımdan çıkmadı: “Bunu duyguları dışarıda tutarak bilimsel tespit olarak söylüyorum: Emin olun onların ellerinde güçlü silah ve teknoloji olmasına rağmen bizim askerimiz onlardan çok daha iyi, bu tartışılamaz.”
Böyle bir cevap alacağımı umuyordum. Bu konuşma yıllardır kafamdan çıkmadı. Bu konuşmadan bir süre sonra Akşam Gazetesi Yayın Yönetmeni’yken promosyon olarak okuyucuya bir bayram hediyesi vermek istedik.
Bu hediye, 19 Ekim 1915’te Kurban Bayramı’nın birinci gününde Çanakkale’de Zığındere bölgesini savunan 30. Piyade Alayı’mızın posteriydi. Okura verdiğimiz poster, alayımızı toplu halde bayram namazı kılarken gösteriyordu. Fotoğrafta yer alan her asker birer kahramandı, bu namazdan sonra çoğu da şehit oldu.
Verdiğimiz bu postere okurdan gelen duygusal güzel tepkiyi görünce, gençlerimizin geninde zaten var olan kahramanlık ve vatan sevgisini daha iyi anladım.
Bugün de aynı ruhsal durumdayız ve tarihimizle, ordumuzla ilgili güzel neler hissediyorsak onu da hak ediyoruz.
MERT SAVAŞLAR BİTTİ
Ancak ne yazık ki şimdi bazı kararlar vermek için biraz duygusallıktan kaçınma zamanı. Eğer bunu yapamazsak hepimizin çok sevdiği bu vatana kötülüğümüz dokunabilir. Yıllar önce bana “Bizim askerimiz çok daha iyi” diyen komutanın da belirttiği gibi o teknoloji ve güçlü silahlar faktörü maalesef var.
Bence mert savaşlar dönemi Birinci Dünya Savaşı’yla kapandı. Şimdi namert savaşlar dönemindeyiz. Ne demek istediğimi de yine yaşadığım bir olayla anlatmaya çalışayım. Bir belgeselden bahsetmek istiyorum. Ortalama, sıradan bir Amerikan ailesinin mutfağında başlıyordu belgesel. Kız, anne ve baba rutin sabah kahvaltılarını ediyorlar. Baba, kıza okulu hakkında sorular soruyor. Ailelere özgü diyaloglar yaşanıyor. Baba işe