Geçen cumartesi futbolda Avrupa’nın en büyüğü belli oldu. Katarlı iş adamı Nasser Al-Khelaifi 2011 yılından beri çok büyük harcamalar yaptığı takımı ile sonunda muradına erdi ve Paris San Germen Şampiyonlar Ligi Şampiyonu oldu.
Hakan Çalhanoğlu dolayısıyla kalbimiz İnter’le çarpsa da futbolun gerçekleri aslında sonucu baştan belli ediyordu. Çalhanoğlu ve arkadaşlarına çok büyük bir mucize gerekliydi ve o mucizeyi de zaten yarı finalde Barcelona karşısında kullanmışlardı.
Amacım maç yazmak değil. Nasser Al-Khelaifi muradına ererken benim dikkatimi çok ilgisiz bir şey çekti. Asıl ona değinmek istiyorum.
İnsanlar yaptıkları işe, emeğe, insanlara, çevresine saygısı ölçüsünde değer taşırlar ve bunlar çok küçük küçük yaşlarda öğrenilen değerler. Eğer vaktinde öğrenilmezse maalesef karşımıza egosu şişmiş karakter yoksunu tipler çıkıyor.
Geçen haftaki yazımda bizim neslin çocuk yetiştirmekteki basiretsizliğinden bahsetmiştim. Benim neslimde okuduğu sınıfı temizlemeyen, sobasını kendi yakmayan hatta tuvaletleri temizlemeyen yok gibidir ama her ne oldu ise o neslin çocukları “biz kimsenin hizmetçisi değiliz” moduna son sürat geçtiler ve kendi döküntülerine bile...