Şu krizli günlerde en çok “Hepimiz aynı gemideyiz! Batarsak hep birlikte batarız…” sesleri duyuluyor. İyi hoş da “Aynı gemideysek neden bu kadar birbirimize yabancıyız? Birbirimizin dertlerini neden anlayamıyoruz?” diye kendi kendisine soran yok? Durum “Dün de böyleydi!” denebilecek kadar da basit değil. Dün de çatışmalarımız, kavgalarımız, gerilimlerimiz vardı ve dün de aynı gemideydik ama geminin her kompartımanında yaşayan sakinlerin, kendi ve ileri gelenlerini, doğruları ve eğrilerini az çok eleştiren ve uyaran akilleri de vardı. Ya şimdi? İktidarı ve muhalifi ile basın-yayın organları neredeyse her konuda tek ses. En ufak bir eleştiriye dahi yer yok, az buçuk dokunduran da anında “hain” oluyor. Kanaat önderi diyebileceğimiz isimlerde de “Ya bir durun kardeşim bakın burada hata yapıyoruz herhalde” diyecek mecal yok! Herkes kapalı kapılar arkasında mırıldanıyor. Namık Kemal misali: “Türk söylemez, söylenir. ” Lafa gelince ülke hepimizin… Herkese özgürlük, eşitllik, adalet, zenginlik?. . Madem bir gemideyiz, gemiden gidelim.