Dizilerden geriye ne kalır? Başlangıç hikayesi mi yoksa bitiş hikayesi mi? Hangisi seyirci nezdinde daha unutulmaz ve etkileyicidir? İlk sahne mi son sahne mi? Aslında hiçbiri. İlk bakışta fark edilmeyen, alt metin dediğimiz senaristin bilinç altından seyircinin bilinç altına itinayla geçiş yapan önermesi, felsefesi kalır. Felsefesi zayıf, klişelere boğulmuş dizilerden ise geriye kocaman bir boşluk kalır ve kısa zamanda unutulur gider.
Seyirciyi hayal dünyasına davet eden ve hayal dünyasında yaşatan, gerçeklerden, adaletten, hukuktan uzak hikayeler, son bir hayali mutluluk adına mutlu sonla biter. Bir dargın bir barışık devam eden, imkansızlıkla yoğrulan aşk hikayeleri büyük kavuşma sonrası mutlu sonla nihayetlenir.
İstisnalar hariç en çok eleştirilen mantık hataları içeren bölümler genelde ilk bölümlerdir. Mutlu sonla biten diziler daha kolay kabullenilirken; mutsuz son reddedilir seyirci tarafından. Ben onca bölümü bu son için mi seyrettim düşüncesini besleyen büyüten de yine senaristtir.
Bir sezon daha devam etme kararı alındığında ya bol aksiyon eşliğinde hikaye başa sarılır ya da neredeyse tüm karakterler ölümle yüz yüze bırakılarak yeni sezonda hikaye yeniden harmanlanır.
Çoğu anlatı şaşırma unsuru içerir. Olay örgüsündeki her düğüm tahmin edilebildiğinde tesirinde kalmak pek mümkün olmazdı. Ama düğümler tahmin edilemez olmalarının yanında inandırıcı da olmalı. İnandırıcı olmak içinde mantıkla bağını koparmamalı.
İlk defa bir dizi mutsuz sonla bitti. Sonlara doğru hangisininki kara sevda, Emir'inki mi Kemal'inki mi sorusunu sorduran, bazı seyircilere Emir mutluluğu hak ediyor cümlesini kurduran Kara Sevda; ikilinin ölümüyle son noktayı koydu. Emir ölerek kazandı; amacına ulaştı, ikiliyi ayırdı, Nihan’ı Kemal’e yar etmedi.