Mahir, ailesi ile Türkiye’ye geleli 6 yıl olmuştu. 25 yaşındaydı(*). Aslında ailesinin anlattığına göre gelmek istememişler, ancak zalim Esed’in askerleri kapıya dayanmış; can, mal ve ırz güvenliği kalmayınca tek çare olarak sığınmayı görmüşlerdi. Şöyle diyordu: “Beni de askere alacaklardı. Dindaşlarıma, kendi kardeşlerime saldırtacaklardı. Çok zor bir durumdu. Türkiye bizim için adeta kurtuluş demekti.”
Böylelikle Suriye’nin Halep şehrinden ayrılmışlardı. Mallarını, mülklerini, tarla ve bahçelerini, komşularını, akraba ve hısımlarını, hatıralarını, mesleklerini, dükkân ve işyerlerini kısaca her şeylerini orda bırakmışlardı. Artık sıradan, vasıfsız, hiçbir şeyi olmayan kişiler olarak ailece ülkemize sığınmışlardı.
Önceleri sakinlik ve güvenliğin verdiği rahatlıkla mutlu olmuşlardı. Ama sonraları gelecek endişesi ve nasıl yaşarız endişesi içlerini sarmıştı.
Derken bir yere yerleşmişler, ailenin erkekleri iş de bulmuştu. Mahir de bir süre sonra bir tekstil atölyesinde çalışmaya başlamıştı. Hayatlarını zor...