Geçen hafta sosyal medyada gezinirken, bir paylaşım gördüm. Resimde bir tepsi, tepsinin içinde de pilav üstü kavurma, salata, ayran ve helva vardı. Paylaşan kişi resmin altına şöyle yazmıştı;
Çok acıktım. Dışarıdan yemek söyleyecektim. Ama gerek kalmadı. Üst komşu ölmüş, sağ olsun!
Gülmekle gülmemek arasında gidip geldim bir süre. Sonra aklıma aynı konuyla ilgili başka bir hikâye geldi. Bizzat şahit olan bir tanıdığım anlatmıştı zamanında. Ben de Twitter’da şunu yazdım;
Taziyeevinde, elinde pilav tabağıyla “Pardon, karabiber var mı acaba?” diye soran birisini anlatmışlardı. Garipsemiş ve şaşırmıştım. Şimdi düşünüyorum… Garip olan taziyeevinde pilav yemek mi? Pilava karabiber istemek mi? Yoksa buna şaşırıp garipsemek mi? Sizce?
Paylaşımdan sonra kısa bir sessizliğin ardından ortalık coştu. Meğer nasıl kanayan bir yaraya parmak basmışım. Kan revan içinde kaldım. Ne yorumlar, ne hikâyeler…
Annesinin vefat ettiği gün mutfakta saatlerce Türk kahvesi pişirenler… Taziye ziyaretinde dağıtılan karton bardaktaki çayı eliyle iterek, merhumun kızına “Huyum kurusun, ince belli haricinde içemiyorum. Sana zahmet…” diye fısıldayanlar… Patatesli pideyle peynirli pideyi takas edenler…
Ve daha neler neler!
Olay meğer memleket meselesiymiş. Şaşırdım kaldım! Yüzlerce yorum alt alta dizildi. Millet bir yandan kendi yaşadıklarını yazdı. Bir yandan da taziyede karabiber isteyen şahsa öfkelendi.
Böyle aymazlık olur mu? Orası taziyeevi, aşevi değil! Yanına hoşaf da isteseydin bari! Utanmaz!
Yorumları okurken niçin bu kadar tepki gösterildiğini düşündüm. Yani pilavda, tatlıda bir beis yok da karabibere gelince mi sıkıntı oldu?