Günümüzde elektronik yazışmaların, saniyeler içinde ulaştığı adreslere mektuplar, mesafelere göre günler, haftalar, başka kıtalardaysa aylar sonra varırdı. Sabit telefonlar, mahallede nadir ev ve dükkânlarda olurdu. Kaplumbağa otomobil, nadir sokaklarda bir veya iki evin önünde dururdu. Şehirler arası ulaşımlar trenlerle yapılırdı. Kara trenler, feryatlar kopara kopara ülkenin bir ucundan diğerine iki günde vararak tahta bavullu yolcularını buralarda bekleyen hasret dolu insanlara teslim ederdi.
Şehirler arası otobüsler, trenlerin yerini alınca mesafeler bir miktar kısaldı ama memleketin bir ucundan diğerine gitmek yine de 18 saat kadardı. Tayyareye herkes binemezdi. Herkesin gücü yetmezdi. “Tayyare” denen uçaklara binmek, biraz daha düzgün kıyafet ve biraz daha şehirli olmayı gerektirirdi.
Yüzde 70-80’i köylü nüfus olan bu manzaradaki Türkiye’de vatandaşlar, el emeği-göz nuruyla geçinen insanlardı. Çarşıdan nadir şeyler alınırdı. Bir gömlek veya ceket yahut pantolonla evin birkaç çocuğu yetişirdi. İmam efendi, öğretmen ve muhtar, mahallede hürmet gören insanlardı. Muhitin akıl danışılan rehber güngörmüşleri vardı. Bunlar, ihtilafları halleder, mahkemelerin yükü...