1 Nisan sabahı. Türkiye artık dünkü Türkiye değil, olamaz zaten. Olamayacak! Bugün seçim sonuçlarıyla ilgili yazmayacağım. Bekleyeceğim. Birkaç Karatepeli fıkrası aktaracağım.
DAM HIRSIZI
Karatepelinin biri on tane dam (ev) yapmış. Damın birinin başına çıkar sayarmış, dokuz; iner sayarmış, on.
“Vay açıkgöz hırsız! Ben damın tepesine çıkana kadar çaldı, inene kadar yerine koydu” dermiş. Bir kere daha dokuz sayınca hırsızı aramaya çıkmış. Yolda:
“Sırtı dam yüklü adam gördünüz mü” diye sormuş rastladığı birine. O da:
“Gördüm, az önce geçti” demiş.
Giderken giderken bir değirmene varmış. Girmiş içeri.
Değirmenciye sırtında dam yüklü hırsızı sormuş. Değirmenci: “Sen otur dinlen, demiş. O gâvur öyle çalar hep damları. Geçeceği saati biliyorum. Sana haber veririm.”
Değirmende bir de şapkalı papaz varmış. Bunlar yatıp uyumuşlar. Değirmenci papazın şapkasını Karatepeliye, bunun terliğini de papaza giydirmiş. Sonra Karatepeliyi uyandırmış:
“Damı çalan hırsız şimdi değirmenin önünden geçti. Kalk yetiş ardından” demiş.
Karatepeli yola düşer. Ay ışığı da arkadan vururmuş. Gölgesi önüne düşüp de başında şapkayı görünce, almış da eline demiş ki:
“Hay değirmenci! Beni uyandıracağına papazı uyandırmış.”
EMMİNİ EŞŞEK BELLEME
Karatepelinin biri Aladağ’a gelir. Canı pekmez ister. Fırından bir çörek satın alır. Sonra da pekmez aramaya çıkar. Gezerken bir ayakkabı tamircisine rastlar. Gön suyunu pekmeze benzeterek “Oğlum, elli kuruşluk pekmez ver” der. Adam pekmez satmadığını söyler. Karatepeli biraz daha gezinir ama pekmez bulamaz. Tekrar ayakkabıcının yanına gelir, “Oğlum elli kuruşluk pekmez ver” der. Adam dayanamaz, bir tasın içine gön suyunu dökerek verir. Karatepeli çöreğini gön suyuna batırarak yer. Sonunda elini silerken “Oğlum, emmini de eşşek belleme ya, pekmezin de pek iyi değilmiş” der.